- innitor
- in-nītor, nixus or nīsus, 3, v. dep., to lean or rest upon, to support one ' s self by any thing.I.Lit.A.In gen.:(α).
vineis breves ad innitendum cannas circumdare,
Plin. 17, 22, 35, § 185.With dat. and abl.:(β).innititur hastae,
Ov. M. 14, 655:fractae hastae,
Stat. Th. 12, 144:scutis innixi,
Caes. B. G. 2, 27:templa vastis innixa columnis,
Ov. P. 3, 2, 49:arbores radicibus innixae,
Plin. 16, 31, 56, § 127:hasta innixus,
Liv. 4, 19, 4:moderamine navis,
Ov. M. 15, 726.—With in and acc.:B.in Pansam fratrem innixus,
Plin. 7, 53, 54, § 182.—In partic., to lean upon in order to press down, to press or bear upon:II.elephantus lixam genu innixus,
Hirt. B. Afr. 84.—Trop.A.In gen.:B.praecipuus, cui secreta imperatorum inniterentur,
Tac. A. 3, 30:salutem suam incolumitati Pisonis,
id. ib. 15, 60:omnia curae tutelaeque unius innixa,
Quint. 6, 1, 35:tuis promissis freti et innixi,
Plin. Pan. 66, 5.—In partic., to end, terminate: syllabae nostrae in b litteram et d innituntur, Quint. 12, 10, 32.—C.Innixum sidus, i. q. En gonasi, Avien. Arat. 205.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.